Met een draak van een Champions League finale nog op het geteisterde netvlies trad Zondag 2 op eigen veld aan tegen Houten. Voetballen bij 30+ graden, waarbij de kunstgrasmat verandert in een Tefal bakplaat, heeft doorgaans haar weerslag op de voorgeschotelde prestaties. Niets van dat alles, Houten ging er meteen vol tegenaan, terwijl de gastheren nog even moesten wennen aan de stroperigheid van het veld. Leeftijd doet dan toch een duit in het zakje, Houten had een lager gemiddelde.
De logica gebiedt dan dat Houten het meest aanspraak kan maken op resultaat, hetgeen geschiedde: 0-1. Een streep door de rekening, want er moest wel gewonnen worden om de titelkansen in leven te houden. Gelukkig kent de logica, zoals alles in het leven, ook een antoniem, deze middag vertolkt door (wie anders!) Bakker F.
Als de gekheid op een stokje moet, all-in gaan met een paartje vieren, dan is Fedde de man. Hij berekent (in tegenstelling tot de geblesseerde topschutter Adema) helemaal niets. Fedde gooit een dobbelsteen en wacht niet op de uitkomst, maar begint al over het bord te stieren. Op de steekbal van Bannink scoorde Fedde beheerst de gelijkmaker (1-1), waarna hij op de poeier van Jacobsen scherp anticipeerde en de ten dele gekeerde bal bij de tweede paal binnenliep (2-1). Hij misgunde zichzelf een hattrick door een zestien-slalom met rechts niet hard genoeg in te schieten.
Toch had de 3-1 in de rust op het scorebord moeten staan. Allereerst omdat de dreun van Verhoeff de lat bijkans doormidden brak, en (helaas niet voor iedereen) duidelijk vanachter de doellijn terug het veld in stuiterde. De scheids zag het niet.
Niet lang daarna werd de andere Bakker, Lambert en broer van, door een chippertje van Hoevers in de zestien vrij voor de keeper gezet. Lambert omspeelde de doelman en werd daarbij aangetikt en ging naar de grond. De scheids vond het niets.
Dergelijke missers hebben invloed op het spel en in het verlengde (bleek later) op het competitieverloop.
Na de thee kreeg FC Driebergen geen vat meer op het technisch vaardige Houten. Vader (rechtsbuiten, 10 op de rug, 30 op de buik) en zoon (linksbuiten, bonkig, snel en schotvaardig) draaiden, met de Wizard of Oz op het middenveld, Zondag 2 vakkundig de nek om. Twee doelpunten van zoonlief en de titelkansen verdwenen als sneeuw voor de blakende zon: 2-3. Alleen een konijn uit de hoge hoed kon nog enigszins redding brengen.
Konijnen, dan denk je aan Van Ginkel. Bij de konijnen af, een speler met een linker konijnenpootje, zeg het maar. Fred, die binnenkort naar het schijnt wellicht misschien toch een ouderwetse cortizonenspuit in zijn knie gaat laten zetten (maar dat is nog niet zeker), kwam binnen de lijnen, toog naar linksbuiten en brandde los. Actie, voorzet, kopbal net over, nog een actie en toen was het raak. Buitenkantje links in de verre kruising: 3-3.
Een punt gered, maar wat was de waarde van het punt? Later op de middag bleek koploper Kampong 18 met 9-1 te hebben gewonnen, waardoor het doelsaldo aan de zijde van Kampong kwam te liggen. Met nog een wedstrijd te gaan (uit tegen HDS) en een achterstand van 3 punten is de titel buiten bereik gekomen, tenzij er met een Spaanse zege uit Leersum wordt vertrokken. Nu HDS ook nog op titelkoers ligt, zal dat niet gaan gebeuren. Het is mooi geweest.
Het slot van dit enerverende seizoen werd mede mogelijk gemaakt door: Van de Brink, Stoltenkamp, Van Elst, Veldman, De Bruijn, Kemal en de gehele entourage die Zondag 2 een warm hart toe draagt.
