Eind jaren negentig stapte Rogier Fonteijne samen met Sander ‘Kris’ Sonnevelt van de korfbaltak van DALTO over naar de voetbaltak. Ondanks dat zijn voetbalervaring zich had beperkt tot de trapveldjes van de Wildbaan en het kunstgras van Shinty, paste hij zich moeiteloos aan het competitievoetbal aan. Gewapend met een dodelijke rechter binnenkant ontpopte Fonteijne zich al snel tot een frequent scorende rechtsbuiten en daarmee tot vaste waarde van de Schaduwdaltons. Na de nodige successen en kampioenschappen met zowel het eerste als het tweede te hebben gevierd, trachtte Coco Rogier, die inmiddels door de illustere John Vink van de bijnaam Giro was voorzien, om te turnen tot opkomende rechtsback. Giro zag dit absoluut niet zitten en besloot zijn loopbaan als rechtsbuiten voort te zetten als lid van de destijds zogenoemde B-selectie. Hier was hij onder meer deelgenoot van de surrealistische trainingen van Daniel Bergman, de bevlogenheid van Ed Saelmans, de contaminaties en neologismen van Adriaan van Barneveld en zag hij een keur aan gekke en geniale voetballers de revue passeren.
Toen in de nadagen van DALTO het vriendenteam werd opgericht was Giro uiteraard van de partij om als liefhebber van het korte kaatswerk menig mooie tikki-takka aanval op danwel voort te zetten of van een passend slot te voorzien. Na de laatste twee seizoenen DALTO met wederom een kampioenschap in het seizoen 2009-2010 werd
er vrolijk verder gevoetbald in het lachende derde van FC Driebergen. Ook hier werd weer een kampioenschap behaald en wel vorig seizoen.
Nu het derde seizoen FC Driebergen 3 er bijna op zit, is voor Fonteijne het lastige moment aangebroken zijn kicksen aan de Hoogravense wilgen te hangen. Geplaagd door slepende kwetsuren kon Giro niet meer brengen wat hij van zichzelf eiste en zo kwam hij in de loop van dit seizoen tot de conclusie dat het mooi geweest was. Het moet ergens begin dit jaar geweest zijn dat hij het moeilijke doch moedige besluit nam aan het eind van dit seizoen te stoppen.
Als afscheidswedstrijd had Rogier de kampioenswedstrijd tegen Woudenberg 4 uitgekozen. Op zich een logische keuze, want als je dan toch noodgedwongen moet stoppen, kun je dat beter gelijktijdig met het behalen van je vijfde kampioenschap doen. Helaas bepaalde het lot anders en is dit kampioenschap nog even uitgesteld (hopelijk niet afgesteld). Gelukkig is Fonteijne als geen ander in staat de schoonheid van een beetje ironie wel in te zien en kan hij aldus terug kijken op een bijzondere laatste wedstrijd. En anders kan hij alsnog zijn vakantie uitstellen en 3 mei aanstaande zijn afscheidswedstrijd dunnetjes overdoen. Waarschijnlijk wishful thinking van schrijver dezes, die ook nog steeds de stille hoop koestert dat Giro stopt zoals Sjaak al enkele malen gestopt is.
Buiten het feit dat we Fonteijne vanaf heden als voetballer en teamgenoot moeten missen, zullen we Rogier ook zeker als begenadigd verslaglegger gaan missen. In de afgelopen anderhalve decennia heeft hij menig lezer in vervoering gebracht met pareltjes van voetbalverslagen waar meer dan eens de onderkoelde humor vanaf droop.
Giro bedankt voor je doelpunten, je vrije trappen, je acties op de vierkante meter, je binnenkantjes, je onverholen ergernissen, je stukkies, je aversie tegen stupide werkvoetbal, je krentenbollen, je ingooien, je oprechte hekel aan Zlatan, je droge humor, je caroteen rijke loopacties, je spijkerjack met tube kruidvatgel en VI in de binnenzak, je magnifieke voorbereiding en 4 goals uit bij Valleivogels, je vieze meters, je penalties, je mooiste doelpunt van het seizoen 2012-2013,
kortom
Giro, Obrigado por jogar juntos
