“De cheesecake is HEEL LEKKER!”, raadde kleine Sjors met grote ogen aan Willem aan. “Laten we daar dan maar mee beginnen”, antwoordde Willem, want ook de appeltaart met slagroom ging er wel in (uit NVWA-controle oogpunt is Willem niet te beroerd om wat steekproeven op locatie te nemen). Grote Sjors, de logistiek verantwoordelijke voor deze zoete verandering van spijzen vond dat bier en bittergarnituur blijk gaven van vastgeroeste gewoonten.
Nou roesten gewoonten niet voor niet vast. Dat zorgt voor efficiënt energieverbruik en een hogere handelingssnelheid – je hoeft immers niet (meer) na te denken. Dat scheelt in het voetbal vuile meters en cruciale seconden waarin een waargenomen opening (met een luttel tijdslot) kan worden benut.
Maurice is zo’n speler die het beste rendeert als zijn medespelers exact doen wat hij verwacht dat ze zullen (en kunnen) doen. Mau zijn meerwaarde is immers gebaseerd op het opmerken en uitnutten van vluchtige mogelijkheden die het spel over grote afstanden kunnen verplaatsen en kansen kunnen doen ontstaan. Een seconde later is immers de (doorgaans verre) opening verdwenen en een kans, die een kans had kunnen worden, kreeg geen kans om kans te worden.
Aad is net zo’n type, dat loert als een ninja op een centimeter teveel weggegeven ruimte en BAM!, daar snijdt zijn pass als een scalpel een linie open, de opponent met een gapende verdedigingswond achterlatend.
Het zijn kwaliteiten die het beste tot hun recht komen indien de bezorgers bij en ontvangers van vertrouwen op een tijdige en accurate verzending.
Wie zijn dan de ontvangers, als Aad staat bij de verzenders? Daar kom ik zo op terug, want Aad, de Lucky Luke van Zondag 2, op het middenveld als aangever in plaats van afmaker? Dan denk je dat je alles meegemaakt hebt …
Ooit wijdde nummer 14 (die andere, niet ondergetekende) een klein orakel aan het verschil tussen de spits en de spelverdeler, de 9 en de 10 zogezegd. Dit moment was gelegen in het feit dat Marco van Basten, toen nog speler van Ajax en getraind door Johan zelf, te kennen gaf dat hij liever op het middenveld speelde dan in de punt van de aanval. “Dat kunnen anderen ook, wat jij kunt in de spits kan er maar eentje.”
(Klopt als een bus, die nummers 14 redeneren altijd waterdicht. En begrijpt u het even niet, dan was dat kennelijk de bedoeling, want anders was het wel beter uitgelegd.)
Tuurlijk, Aad is een bijzonder specimen (Fred idem), maar haal de franje eraf en oordeel klinisch, dan gaat het in de spits om doelpunten. Meer niet. De enige overeenkomst tussen Marco van Basten en Pipo Inzaghi. De enige reden waarom een godsvermogen wordt neergeteld voor een Monster uit Noorwegen, een Dwerg uit Argentinië of een Pin-up uit Portugal.
Doelpunten dus. En die worden de laatste jaren met name door Lambert geproduceerd. Zo ook in de knock-out bekerronde tegen Amsvorde afgelopen zondag.
De eerste helft dacht Amsvorde het betere van het spel te hebben, omdat zij de openingstreffer voor haar rekening nam: 0-1. De doelpuntenmaker werd door zijn companen zelfs genomineerd voor de Man van de Wedstrijd. Dat is na een half uur spelen toch wat aan de vroege kant, en dat bleek ook.
Met de Bakkers in de aanval is het voor een defensie kwaad kersen eten, want die mannen bakken geen zoete broodjes. Ze sleuren dat het een lieve lust is en dan ontstaan er (niet) vanzelf gaten. In een van die gaten stak Michel de bal naar Fedde. De breedlegger op broer Lambert volgde: 1-1.
Rust. Wissels. Weer Lambert raak: 2-1.
Kopbal Amsvorde: 2-2. Met een puntendeling op komst kwam ook een penalty shoot-out in zicht. Fred hees zich in zijn Hiquita-vermomming om op geheel eigen initiatief de uitstekend keepende Jeroen te vervangen, maar dat bleek niet nodig, want Lambert maakte zijn hattrick vol (3-2), waarna mede-Bakker Fedde het slotakkoord in de hoek plaatste: 4-2.
