Zondag 2 ging op bezoek bij de nieuwkomers Ardahanspor. Deze ploeg kende een beroerde start in de competitie als zij-instromers: 14-2 verliezen van koploper Aurora, 11-0 van Zondag 2 op de broek en afgelopen week 7-0 verlies van Voorwaarts. Optimisten zien een stijgende lijn, realisten nog steeds een echte laagvlieger.
Het bijzondere van Ardahanspor is dat zij een hoeveelheid energie in hun spel gooien die doet denken aan de dagen dat Nandrolon in zwang was. Guardiola, Stam, Davids en Frank de Boer kennen de effecten van een beetje pep in de aderen (en de schorsingen, maar dat is een ander verhaal). De afgetrainde, topfitte sportschoolabonnees hadden er zin in. En Zondag 2?
Nou, het helpt niet als er een paard in de gang staat en sommigen wellicht toch nog ‘s nachts na tweeën naar beneden zijn gegaan. Routines heten niet voor niets routines en Gheorghe Zamfir (wie? Die van die panfluit) doet toch echt iets anders met de geestdrift dan Disco Inferno. Onderschatting volgde.
Energie dus. Dat moet je zien te kanaliseren, zeker als het tegen je wordt gebruikt. Dat lukte niet echt. De Ardahansporters zaten overal kort op en dwongen FCD tot snel spel. Dat is doorgaans geen probleem, maar dan moet het wel secuur gebeuren. Daar ontbrak het aan en dus werden veel te veel passes onderschept en werd Zondag 2 bestreden met haar eigen wapens. Het resulteerde in een strafschop voor de gastheren. Deze eindigde op de lat en dat zou een wake up call moeten zijn.
Niet dus. Knullig balverlies (de kortste omschrijving van het eerste bedrijf) leidde tot een pass door het midden. De Ardahanse spits ging diep, maar de bal was te hard. Jeroen dacht van het gladde veld gebruik te maken en ging alvast als een rodelaar naar de te diepe bal glijden. Hij gleed iets harder dan dat hij had ingeschat en ging voorbij(!) de bal. De intikker zorgde voor groot feest langs de lijn: 1-0.
Fred, in de basis en in de spits begonnen naast Aad, vond dat hij niet helemaal uit de verf kwam en besloot te wisselen voor Kevin. Zo kon Lambert doorschuiven naar zijn eigen positie als tweede spits en zorgde Kevin voor andere dynamiek op het middenveld. De achterstand werd gelijkgetrokken door Aad, die de splijtende pass van Roy in de verre hoek verzilverde: 1-1.
Zo, de orde hersteld zult u denken. Dat dacht Zondag 2 ook, maar het bleef nog even carnaval in Utrecht. De cursus dode hoek was door Jeroen niet gevolgd, want nog twee schoten verrasten hem en zo stond FCD met 3-1 achter.
Kent u de Remontada nog van FC Barcelona tegen PSG? 4-0 kansloos verloren in Parijs en dan 6-1 winnen in Camp Nou? Men gaf geen cent voor de kansen van Barça (alleen Aad stelde misschien zijn oude dag veilig met een betje) en de rest is prachtige voetbalgeschiedenis.
Nou had Barcelona toen twee weken de tijd om sportpsychologen, Emile Ratelbanden, oud-spelers en trainers volcontinu de gekwetste en wijfelende psyche van de spelers op te peppen en naar iets van geloof in eigen kunnen te praten. Zondag 2 had niet meer nodig dan een kwartiertje zonder thee.
Het stilzwijgen in de kleedkamer was oorverdovend. De wissels werden doorgevoerd. Arjan kwam erin voor Marin, Maarten bleef nog even staan, Martijn bleef banken. Er restte 45 minuten om de beschamende tussenstand uit de ziel te poetsen, want er werd niet alleen tegen Ardahanspor gestreden, maar Zondag 2 vocht met en tegen zichzelf.
En toen bleek dat alle uren na elke training, alle uren na elke wedstrijd, alle discussies over opstellingen, over tactiek, over 4-3-3 of 4-4-2, over Pietje wel en Jantje niet, over wisselbeurten en basisplaatsen, maar ook grappen, grollen, gebbetjes en spitsvondigheden, zaniken, mopperen, balen en met elkaar vreugde en verdriet delen, al deze momenten tot een Band of Brothers smeedden. Dat met elkaar voetballen tot een duurzaam en ontwikkeld team leid, dat verbind en plezier heeft in het individueel en samen presteren. En dat leidt tot resultaat.
Er hoefde niets te worden gezegd, Zondag 2 ging aan de bak. De Grote Roerganger in het geheel was Aad. De verre uittrap van Jeroen stuiterde door en daar had Aad al op gezinspeeld. Dat doen echte spitsen, die gokken op foutjes waarvan andere spelers juist denken dat het wel goed zal gaan. Aad moest diep gaan (letterlijk!) om de bal, na het omspelen van de doelman, op 2 centimeter vanaf de achterlijn (twee meter naast de paal en met een hijgende verdediger in zijn nek) de bal binnen te schieten. Karakter werd gevraagd, karakter werd getoond: 3-2. Na vanmiddag was er geen onduidelijkheid meer op de apenrots, Aad zat weer alleen op de top en zag dat het goed was.
De goden dachten daar nog even anders over, want het vierde zondagsschot van de druktemakers belandde tussen de palen en in het net: 4-2. We schrijven de 54e minuut en met een dergelijk wedstrijdverloop zou je kunnen denken dat het er vandaag gewoonweg niet in zit. Leuk, zo’n kortstondige opleving, maar de marge is weer twéé. Inpakken, wegwezen en thuis uithuilen.
Nee, dacht Aad, dat gaan we zo dus niet doen en zijn ongemene scherpte in de duels, in diens diepgang en in zijn gehele Sein werd opgepikt door alle medespelers. Het speelveld werd verplaatst naar de achtertuin van Ardahanspor. Elke bal werd meteen opgejaagd door het (voor Zondag 2 begrippen ongehoord) hoog druk zetten. Daardoor bleek, wat in de eerste alinea al gewoon werd geconcludeerd, dat Ardahanspor kwalitatief erg weinig voorstelt (maar wel 4-2 voor staat).
Uit een ander vaatje tappen, daar was geheel Zondag 2 het mee eens. De achterhoede speelde solide tegen de middellijn, of plooide onder leiding van Michel even terug om de bal (maar nu veel sneller) rond te laten gaan. Sander, Sjors en Fedde gaven geen duimbreed, op het middenveld dwongen Kevin, Roy, Arjan en Maarten de tegenstander telkens meteen tot duels, zodat het switchmoment naar balbezit op 30 meter van het vijandelijke doel plaatsvond. En dan was het snel bekeken door Aad.
Zijn balletje op Lambert breed was afgemeten en BAM! de 4-3 werd in de verre hoek binnengeschoten (minuut 65). Twee minuten later was het weer de topscorer die met zijn befaamde cue ball de messcherpe voorzet van Roy binnenkopte: 4-4.
De beer was helemaal los. Drie minuten na de Anschlusstreffer van Lambert was het weer Aad die zijn hattrick aantekende op een goed gecontroleerde voorzet van Kevin: 4-5.
En toen moest er gewerkt blijven worden, de druk op de ketel gehouden en de duels gewonnen. Zondag 2 gaf geen krimp, wist elkaar telkens op tijd te vinden en voelde gaandeweg de wedstrijd dat de arbiter van dienst weleens een extra handje zou willen gaan helpen als de stand niet zou veranderen. Maarten liet zich vervangen door de huisjoker met de kwikzilveren linker, Fred. Na 75 minuten was ook de opponent niet meer okselfris en dan krijgt Fred net dat dodelijke metertje méér (dan goed is voor de tegenstander).
Naar eigen zeggen hielp hij Michel achterin met hetzelfde gemak uit de brand als dat hij voorin zich weer meldde voor de volgende aanval. Wat daar ook van zij, zijn voorzet vijf minuten voor tijd maakte aan alle spanning een einde, toen Lambert ook zijn drieslag voltooide en de bal naar de eindstand kopte: 4-6.
Willem vlagde voor de laatste keer en de nu al historische comeback werd terug op de club met wat versnaperingen gevierd.
