Vorige week ging de kampioensdruk er definitief af: tegen laagvlieger Voorwaarts werd met 1-1 (doelpunt Lambert, wie anders) gelijkgespeeld. Waarom weten we nog steeds niet, maar een paar doelpunten méér maken had zeker geholpen.
Nu is verliezen verliezen, of het nu kansloos is met 8 tegentreffers is of door een lullig van richting veranderd goaltje, het blijven drie punten de sloot in. En dus lekker naar Amsvorde in Amersfoort met frisse energie en wat nieuwe gezichten, bij afwezigheid van Michel, Sander, Sjors, Martijn, Koen, Fedde, Kevin, Marin en Willem.
Onvervangbare mannen van stavast, hoe vervang je die? Met een rolmodel, een renegade, een maverick, een zwager en een Hugo. En een dosis doorzettingsvermogen, karakter, showmanship en rode schoentjes.
De maverick, Kasper genaamd, bezat de jeugdige flair, bluf en gusto om ons ouwe knakkers te laten zien wat wij al (heel) lang niet meer kunnen: schijnbewegingen waarbij we de enkel- en kniebanden finaal zouden afscheuren. Hij combineerde dit exhibitionisme met een Oost-Duitse inzet, hij ging 90 minuten als de brandweer. Kasper scoorde de openingstreffer (0-1) op aangeven van Daan.
Daan, de renegade, opereerde op de rechterflank met een zwager, Edward. Een niet alledaags duo dat elkaar prima op waarde wist te schatten. En dan loopt het snel soepel, mede omdat er in de lange warming-up Jogo Bonito werd overgespeeld en hoog gehouden.
Paul, het rolmodel, dirigeerde van achteruit het gehele verhaal, leading by example. Dat doet een rolmodel, die neemt het voortouw, laat zien hoe het moet en is in het woordenboek (dat is een papieren vorm van Wikipedia, voor onze jongere lezertjes) te vinden onder Paul-FC Driebergen-libero-AKA ‘boegbeeld’, in voor een praatje met iedereen.
Maurice moest al snel geblesseerd het veld verlaten en Lambert nam zijn plaats in op het middenveld. Dat liep verre van soepel qua afstemming met de niet geheel fitte Arjan; ze hadden al een tijdje niet meer met elkaar in dezelfde linie gespeeld. De haperende combinaties betekenden na 10 minuten na rust alweer het einde voor Lambert, als gevolg van een verkeerd uitpakkend 50/50 duel.
Een briljante Amsvordense combinatie over vele schijven zorgde voor een gelijkmaker (1-1), onhoudbaar voor de sterk aan de bal zijnde keeper Jeroen. Dat was in verhouding met het spelbeeld, want de gastheren beschikten over capabele spelers. En ze hadden de wind mee, wat bleek uit het feit dat Aad tot tweemaal toe zijn schoten tegen de wind in zag verworden tot rollertjes. Slim van Aad, want in de tweede helft dacht Amsvorde dat ze de Lucky Luke van Zondag 2 in het bekende tasje hadden en gingen schuiven en wisselen met hun achterhoede. Een fatale blunder, waarover straks meer.
Met Roy (een ander soort model, Swimsuit-Edition) de tweede helft op het middenveld, kwam er het debuut van mandekker Hugo. Schrijver dezes heeft met de broer (Bas) gevoetbald en die was als verdediger van de duidelijke stempel: geen risico en de peun naar voren. Hugo kwam uit dezelfde mal, getuige een gevleugelde geparafraseerde uitspraak: “lekker voetballen gaat mij het beste af als ik de bal niet heb.” Tegen zulke types is het voor een spits kwaad kersen eten.
De gelijke stand was een wankel evenwicht, want de originele thuisfluiter kon maar zo besluiten dat er een winnaar moest komen en dan mag u één keer raden wie.
Een andere dynamiek was nodig om de zege te bewerkstelligen. Tsja, dan heb je nog een raspaard achter de hand die de lolbroek aandoet en de tegenstander volledig een rad voor ogen draait. Fred, wie anders. De gebruikelijke wissel met Maarten volgde.
Nadat Fred een handvol voorzetten op maat in de handen van de Amsvordense doelman had gedeponeerd dacht de thuisploeg dat het klaar was met de schotkracht van Zondag 2. Zij gingen wisselen in de achterhoede. Fataal dus.
Nog geen vijf minuten later werd een afstandsschot amper door de doelman gekeerd en deze kwam (niet toevallig) voor de voeten van Fred. Intikkertje (1-2) en het feest kon beginnen (wat Fred betrof). Dat er nog wat moest gebeuren bij balverlies was niet aan hem besteed, maar Kasper was de beroerdste niet en liep zich het schompes om op de linkerflank Stol te helpen met de vuile meters.
Het slotakkoord werd gedanst door de Rode Schoentjes (een neo-klassieker uit de Acid House-tijd). Aad ging afscheid nemen van zijn trouwe kicksen en bemerkte dat de patta’s nog niet helemaal klaar waren met hun voetballeven. Een tweetal Classic Aad precisie-treffers (alleen voor de doelman gezet door Roy en Paul) werden door de zapatos rojos op de teller bijgeschreven (1-3 en 1-4) en de punten gingen mee naar Driebergen.
