Rothschild-giraffen en Kroongetuigen
Speler-schrijver Schaap laat met vertrek leegte achter
Hekel aan: veel te snelle rechtsbuitens met een fluwelen techniek.
Het was een tamelijk briljant interview, een jaar of vijftien geleden, in het clubblad van V.V. Dalto. Maurits Schaap, linksback van beroep, gaf zijn mening op de hem zo kenmerkende droogkomische wijze. Onlangs speelde hij zijn laatste wedstrijd voor FC Driebergen 3 (door hem omgedoopt tot Het Lachende Derde) en daarmee kwam er tevens een einde aan een reeks memorabele wedstrijdverslagen.
De door Schaap geschreven stukken ontstijgen de middelmaat. Natuurlijk zijn de talrijke woordgrappen subtiel (de immer aanwezige ouders van Eduard Kroon: Kroongetuigen); het is vooral die minutieuze weergave van de gebeurtenissen, zonder franje opgetekend, die jarenlang de lezers in vervoering bracht. Droogkomisch a la Marcel van Roosmalen, naar het gedachtegoed van de Coen Brothers (truth is stranger than fiction). Wat te denken van een zin als deze:
Onder het genot van een plastic bekertje loeihete thee werd de tweede wisselronde ingezet en werd nogmaals de noodzaak benadrukt om aan het doelsaldo te werken. Wellicht had hierbij moeten worden aangegeven dat het om het verbeteren van het doelsaldo diende te gaan, niet om het verslechteren.
Een van mijn favorieten:
Op een veld waarvan het leek of er net een aussie rules football wedstrijd was afgewerkt tussen de Rothschild giraffen en de Afrikaanse olifanten uit het belendende dierenpark, begonnen de mannen van drie uiterst beroerd aan de wedstrijd.
Zijn stukken ademden de schoonheid van het amateurvoetbal. Iedere speler werd een romanpersonage. Te Laat, Das Kroon Phantom en Sjakemans: zomaar wat culthelden die met hun acties en uitspraken de verslagen moeiteloos vulden, mits zorgvuldig geregistreerd en opgeschreven door een Schrijver.
Omdat beide ploegen in het eerste bedrijf dus niet tot scoren kwamen, werd er met een brilstand gerust. De Driebergenaren vonden dit jammer, maar ook niet heel erg, want zoals Kroon het treffend verwoordde: “Rusten met een voorsprong is ook niet alles” .
Maurits maakte zeven seizoenen deel uit van het vriendenteam. De eerste twee jaren onder de vlag van De Daltons, vervolgens in het (door hem vaak aangehaalde) ‘albiceleste’ van FC Driebergen. Hij werd maar liefst drie keer kampioen. Schaap was de aanvoerder en regelde alle daarmee gepaard gaande rompslomp waar verder niemand op zit te wachten: de spelerskaarten, de ballen, Sjaak tot bedaren brengen, de opstelling, teamgenoten wijzen op hun kantinedienst, luisteren naar het gelul van clubbestuurders, ‘lachen’ om de semiracistische grappen van de reeds halfaangeschoten Leider Berry etc.
Schaap, die vrij vaak de toss verloor, verzorgde deze taken met een bewonderenswaardige vanzelfsprekendheid. Zijn loyaliteit richting club was buitengewoon: ook toen vorig seizoen de meeste jongens stopten, bleef Schaap zijn rol als aanvoerder en verslaggever met dezelfde discipline uitvoeren. In de masculiene voetbalwereld wordt dankbaarheid niet snel geuit, maar de trouwe opofferingsgezindheid van de linksback, die niet van lange tegenstanders hield maar opmerkelijk vaak een speler van rond de 1m98 in zijn buurt vond, bleef zeker niet onopgemerkt. Het is de club gegund om in de toekomst over dit soort spelers te beschikken. Zoals het ook te wensen is dat de Pen, die toch wel een verleden heeft binnen de club(s), een fijne, nieuwe, kritische doch warme hand zal vinden.
This is the end, my only friend, the end was paradoxaal genoeg het begin van zijn laatste stukkie. Zoals eindes dikwijls een begin inluiden.
Dank Schaap, voor jouw zelfspot, terugspeelballen, ultieme relativering, ballen over de zijlijn, liefde voor tragikomische situaties, schrijversoog, humor, loyaliteit, empathie, lobgoal in Zeist, en voor de vele prachtverslagen, waaruit ik nog eenmaal citeer:
Omdat Schaap vlak voor rust al geblesseerd was uitgevallen, hoefde er geen tijd te worden verspild met het uitvoeren van wissels. Zodoende kon de gehele rust worden gespendeerd aan het drinken van roze ranja uit een tupperware kan met blauw deksel en aan het uitwisselen van clichés als ‘we zijn er nog niet’ en ‘we moeten zo lang mogelijk de 0 houden’. Dit laatste lukte helaas niet zo goed.
Hangt Schaap op 35-jarige leeftijd zijn kicksen aan de wilgen? Neen: hij zet zijn carrière voort in woonplaats Woudenberg bij de plaatselijke FC. Zijn ex-ploeggenoten wensen hem daarbij het allerbeste toe en spreken hun oprechte dank en waardering uit voor de afgelopen jaren. Dat je nog veel ‘veel te snelle rechtsbuitens met een fluwelen techniek’ mag tegenkomen in de rest van je voetballoopbaan.
