Er zijn plekken op aarde die een rechtstreekse verbinding hebben met de Eeuwige voetbalvelden; Sterrenwijk (what’s in the name) is er eentje van. Voor je het weet wil De Grote Arbiter blazen voor het Eindsignaal, maar steken een paar teamgenoten er gelukkig een stokje voor. Dat was drie jaar geleden, nu was Zondag 2 op herhaling, maar dan voor de beker.
Met Martijn op Kreta en Kees op Kos werden de Grieken voldoende gevisiteerd – je zou nog trek krijgen in een Jos Brinkie – of Brinkie met een mond vol worst die smaakt naar Marin, maar dat zijn andere verhalen.
Afijn, de beker. Een serieuze testcase of de titelaspiraties blijven hangen in wandelgangverhalen, of dat de coryfeeën nog heil zien in elke week trainen, op het gewicht letten en de frivoliteiten te beperken tot de donderdagavond, en daarmee de kansen op zilverwerk vergrotend.
Vorige week werd SV Parkhout over de kling gejaagd. De uitslag (2-1) was geflatteerd, het vizier van Lambert was nog niet gekalibreerd en dan lopen boring en slag uit de pas. Hij scoorde wel de openingstreffer (1-0) op aangeven van Aad, maar deed zichzelf te kort.
Aad nam de 2-0 voor zijn rekening, met de klinische linker chirurgisch een openingetje creërend, precies genoeg en BAM! Het aantal uitgekiende kap- en draaibewegingen deden het hart van de tifosi sneller kloppen. Zou Aad uit zijn as rijzen en zijn eigen legende weer leven inblazen? Dat waren nog eens tijden …
Afgelopen zondag uit bij Sterrenwijk dus, tegelijkertijd met FC Utrecht dat gehakt maakte van Feyenoord. De vrouwen althans, de Utregse heren zetten nu hun geld en gemoedsrust op Ron Jans.
30 graden hitte, kunstgras, aanvang om 13.00 uur, enkele jaren geleden nog ingrediënten voor een fiasco, nu gaat Zondag 2 onverstoorbaar te werk. Zo ging het balletje rond op een wijze die zich het best laat omschrijven als overspelen (copyright: C). Dat klinkt eenvoudig, maar krijg een heel team aan eigenheimers maar eens zo ver dat zij hun ego (en sommigen: EGO) terzijde stellen en gaan voetballen in belang van het elftal.
Een dergelijk fundament biedt rust en geeft spelers het gevoel dat er altijd een kans komt; het is een kwestie van geduld. De Grote Roerganger Michel ziet hierop toe, geflankeerd door Sander, die van luiheid een deugd heeft gemaakt. En dus kwam de kans, na 17 minuten. Voorzet Roy, kopbal tweede paal Lambert (0-1).
Arjan viel geblesseerd uit (de sterren blijven ongunstig staan) en werd vervangen door Sjors. En toen een hele tijd niets (er had nog wel wat ingekund/gemogen, want de precisiepasses van Mau verdienden een beter lot) en toen was het rust. Willem, Maarten en Sander gingen in de wissel (werk gedaan, geen fratsen), Marijn en Lambert idem, en Aad, Fred, Koen, Stol en Kevin erin.
En toen ging het los. Fred Astaire had zijn naamgenoot pardoes Ginger aangeboden, de dansschoenen aan de wilgen gehangen en was lompen gaan verkopen vanuit een zompige hooischuur, als hij nog had geleefd (en langs de lijn had gestaan, natuurlijk). Onze Fred – twee meter dynamiet door de lucht – vertoonde een lichtvoetigheid langs de krijtlijn die deed denken aan George Best, maar dan de linkspotenversie! De tegenstander werd telkens dronken gespeeld, daar kon de hulp van de laatste man van Sterrenwijk niets aan veranderen. Voorzetten van Keizerlijk kaliber deden de omstanders denken aan Pietje. Woorden schieten te kort, maar zelden kwam een speler met zoveel Belofte terug op de velden. Welkom terug Fred!
En dan ook nog de Terugkeer van Aad? Jazeker! Binnen drie minuten had hij tweemaal Classic Aad gepot (assist Kevin (0-2), en assist, voortkomend uit pure wanorde als gevolg van de voorzet van Fred: 0-3).
U begrijpt, een dergelijke galavoorstelling met het Dynamische Duo, dan sta je als medespeler ook gewoon te genieten. En dan glipt er weleens een balletje door (een snelle Sterrenwijker met 1-3, eentje in de bijna-kruising met 2-3 en nog eentje op zijn Heinz Krokets: 3-3) en dan wil een kille zakenpief de gepareerde stift van Fred (met 0-3 voorsprong) afdoen als egocentrisch (met de binnenkant was een schuiver een zekere treffer geweest), maar Aad schoot de enige die hij naast zich accepteert op de Olympus te hulp met de winnende treffer (3-4), op aangeven van de man die in het dagelijks leven de Clark Kent van het voetbal is, Fred.
Het was een genoegen.
